تهيه مسكن در زندگي مشترك

يكي از موضوعات مهمي كه بعد از ازدواج زوجين پيش مي آيد، تعيين محل سكونت مشترك است. خانواده از زماني به طور جدي آغاز مي شود كه زن و شوهر زير يك سقف بروند و زندگي مشترك خود را آغاز كنند.

واگذاري حق مسكن به زن، به دو صورت قابل پيش‌بيني است. يكي ضمن عقد ازدواج دائم و ديگري بعد از انجام شدن عقد. يعني هم مي‌توان حق مسكن را ضمن عقد و هم مي‌توان بعد از عقد به زن اعطا كرد. بر اساس اين شرط، حق تعيين مسكن از شوهر گرفته مي‌شود و اختيار تعيين منزل به زن داده مي‌شود. در اين نوشتار از مجله دلتا به بررسي تعيين حق مسكن مي‌پردازيم.

نحوه انتقال حق مسكن زوجه

بعد از دريافت حق مسكن، زن بايد منزلي را انتخاب كند كه متناسب با وضع اجتماعي شوهر و شأن و مرتبه اجتماعي خودش باشد. به عبارت ديگر لزوم سكونت زن در منزلي كه شوهر معين كرده در صورتي است كه اختيار تعيين منزل از طرف شوهر به زن داده نشده باشد، در غير اين صورت هر منزلي را كه زن معين كند، شوهر بايد آن را فراهم، تا زن در آنجا سكونت كند و شوهر هم برابر قانون بايد به آن منزل برود.

ضمانت اجراي حق مسكن زوجه

اگر مرد به حق مسكن زن توجه نكند و مسكني بدون رضايت او تعيين كند، زن چه ضمانت ‌اجرايي براي اين شرط دارد؟ ‌شرط حق مسكن، لازم الاجرا است، بنابراين مرد بايد طبق شرط عمل‌كند. تمام شروطي كه در ضمن عقود مطرح مي‌شود اگر موجه و قانوني باشند، بايد به آن وفا كرد.

در صورتي كه مرد فقط اقدام به فراهم كردن برخي از مصاديق نفقه كند، به تكليف شرعي و قانوني خود در تأمين نفقه همسر به طور كامل اقدام نكرده است.

در اين مورد زن مي‌تواند ابتدا به استناد ماده ۱۱۱۱ قانون مدني به لحاظ عدم تعهد شوهر از دادن نفقه ( مسكن مورد نظر زوجه ) به محكمه رجوع كند و در صورتي كه مرد، از حكم دادگاه در تأمين مسكن اقدامي نكرد، زن مي‌تواند مطابق ماده ۱۱۲۹ همان قانون، درخواست طلاق دهد.

پيشنهاد مطالعه : براي آشنايي بيشتر با نكات حقوقي در اين زمينه، “دادخواست الزام به تهيه مسكن مستقل” را مطالعه كنيد.